Την ανάγκη για ψυχαγωγία και κοινωνική επαφή των κατοίκων του χωριού κάλυπταν τα πανηγύρια, που ήταν επίσης διαποτισμένα με ένα πηγαίο θρησκευτικό συναίσθημα. Στην εκκλησία που γιόρταζε από νωρίς κατέφθαναν οι προσκυνητές με τις λαμπάδες, τις λειτουργιές, τα φαγητά, το κρασί και το τσίπουρο. Μετά τη λειτουργία παίζονταν οι ηπειρώτικοι σκοποί, στήνονταν στα σιάδια ο χορός και το γλέντι διαρκούσε μέχρι τη δύση του ηλίου.
Από τα πανηγύρια, που γίνονταν σε διάφορες γιορτές, αναφέρουμε: της Παναγιάς της Λαμπροβήτριας (8 Σεπτεμβρίου) στον Κάμπο δίπλα στα κρυσταλλένια νερά, του Αγίου Τρύφωνος (1 Φεβρουαρίου) στο μοναστήρι του Αϊ Λιά, του Αγίου Γεωργίου στο ομώνυμο εξωκκλήσι, της Ζωοδόχου Πηγής στην εκκλησία της Παναγίας δυτικά της συνοικίας Αμυγδαλιά, του Αγίου Αθανασίου (2 Μαΐου) κοντά στα χειμάδια των Σιογκαίων και του Προφήτη Ηλία, που συγκέντρωνε και πολύ κόσμο από τα γύρω χωριά. Αλλά και κάθε γειτονιά πανηγύριζε ξεχωριστά. Είχε το δικό της άγιο προστάτη. Εκείνη τη μέρα από τα χαράματα σε κάθε σπίτι της γειτονιάς ο καπνός έβγαινε από τα τζάκια, ρίχνονταν οι γάστρες και γίνονταν εξαιρετικές ετοιμασίες. Μετά τη θεία λειτουργία ο παπάς της ενορίας «σήκωνε το ύψωμα» και όλοι οι κάτοικοι του χωριού μαζί με τους οργανοπαίχτες έκαναν «βίζ’τα» (επίσκεψη) σε κάθε σπίτι της γειτονιάς. Γεύονταν τα καλομαγειρεμένα φαγητά, έπιναν κρασί και χόρευαν αντάμα με τους σπιτικούς.
Οι συνοικίες που γιόρταζαν ήταν: το Τσιφλίκι του Αγίου Δημητρίου, οι Χαλκιάδες των Ταξιαρχών (8 Νοεμβρίου), οι Προβατάτες του Αγίου Νικολάου, η Τζέφρου του Αγίου Θεοδώρου, τα Διαμαντάτικα και Τσακαλάτικα της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος (6 Αυγούστου) και ο Πύργος της Κοίμησης της Θεοτόκου.
Πέρα από αυτές τις εκδηλώσεις οι Δεσποτικιώτες πήγαιναν και σε τρία κυρίως πανυγήρια γειτονικών χωριών. Στον «Π’λο», ένα εκκλησάκι κοντά στο χωριό Μπουρντάρι (Δαφνόφυτο), που γιορτάζει της Αναλήψεως. Ξεκινούσαν ταχιά το πρωί, περνούσαν τον Καλαμά από από τη «λιάσα» τη ραϊκάτη, έφταναν έπειτα στη εκκλησία και λάμβαναν μέρος στο γλέντι που ακολουθούσε. Στο γύρισμα δεν παρέλειπαν να πάρουν π’λο (πηλό), ένα πολύ μαλακό χώμα, ειδικό για το λούσιμο και μάλιστα σε μια εποχή που η χρήση του σαπουνιού δεν ήταν ευρεία.
Αρκετό επίσης κόσμο συγκέντρωνε και το μοναστήρι της Παναγιάς στη Σιούτιστα, το Δεκαπενταύγουστο. Εκεί πήγαιναν και πολλοί ασθενείς με ευλάβεια και πίστη, για να θεραπευθούν από τη χάρη της. Μάλιστα σε έναν κελί της μονής υπήρχε ένα κούτσουρο, όπου έδεναν του ψυχικά άρρωστους, για να γίνουν καλά.
Τους περισσότερους όμως πανηγυριώτες από τα χωριά της περιοχής μας συγκέντρωνε το μοναστήρι της Παλιουρής στις 8 Σεπτεμβρίου. Οι προσκυνητές έφταναν στη μονή από το απόγευμα της παραμονής. Σύμφωνα με παλιό βυζαντινό έθιμο έζωναν την εκκλησία με κεριά σε σχήμα σχοινιού και παρακολουθούσαν τον εσπερινό που γίνονταν σε κατανυκτική ατμόσφαιρα. Το βράδυ φιλοξενούνταν από τους μοναχούς στα κελιά. για τους Δεσποτικιώτες υπήρχε ξεχωριστό δωμάτιο. Ξυπνούσαν από τα χαράματα, για να παρακολουθήσουν τον όρθρο και την θεία λειτουργία. Στο μεταξύ όλοι οι χώροι της μονής γέμιζαν ασφυκτικά από τους πιστούς και τους πλανόδιους μικροπωλητές, που διαλαλούσαν την πραμάτεια τους. Όταν τελείωναν οι θρησκευτικές εκδηλώσεις, άρχιζαν οι «ζυγιές» των οργανοπαιχτών να δίνουν το σύνθημα για τα τρικούβερτο γλέντι, που άναβε σιγά-σιγά σε διάφορα σημεία.
Το κέφι έφτανε στο αποκορύφωμά του, για αυτό και μέχρι τις μέρες μα έμεινε παροιμιώδης η έκφραση «έγινε της Παλιουρής». Οι Δεσποτικιώτες γλεντούσαν συνήθως στο πλακόστρωτο, μέσα στη μάντρα της μονής, χώρο που τους παραχωρούσε ο ηγούμενος για το σκοπό αυτό.
Εκτός από τα πανηγύρια σε τακτικά χρονικά διαστήματα οι Δεσποτικιώτες μαζεύονταν στα μπακάλικα του χωριού. Με λίγες ρέγγες, ελιές, τυρί και κρεμμύδι, για μεζέ και πίνοντας ρακή ή κρασί έρχονταν στο κέφι. Καλούσαν τότε τους ντόπιους μουσικούς. Αναφέρουμε μερικούς: Θόδωρος Ζαραβίνας, Θεοχάρης και Μήτρος Βούκαλης, Κίτσιος Νταής, Διονύσης, Σωτήρης και Τάσιος Βούκαλης, Τάσιος Χαλκιάς και τα αδέλφια του. Το γλέντι στήνονταν. Συνήθως τους ενθουσίαζαν καθιστικά τραγούδια, που έδιναν τη δυνατότητα για προσωπική συμμετοχή. Μνημονεύουμε μερικούς παλιότερους γλεντζέδες καθώς και τα αγαπημένα τους τραγούδια: Βασίλης Κακαϊδής (Δόντια πυκνά, Τριανταφυλλιά, Παπαδιά στα ποτήρια), Γιώργος Μάνος ή Τρύοας (Μπεράτι), Σωτήρης και Νίκος Κολομβούνης, Λάζος και Λάκης Βενέτης (Πωγωνίσια και βορειοηπειρώτικα), Τάσιος Φίλης (Καραμπεριά), Γιώργος Τόλης (Πέρδικα). Και σήμερα υπάρχουν αρκετοί Δεσποτικιώτες, που συνεχίζουν επάξια την παράδοσή τους, βαδίζοντας πάνω στα χνάρια τους. Οι νέες όμως συνθήκες ζωής και η εσωτερική μετανάστευση κυρίως προς τη πρωτεύουσα περιόρισαν αρκετές από τις πανηγυρικές εκδηλώσεις του χωριού.
Έτσι από το 1960 ορίστηκε από την Κοινότητα να γίνει ένα κοινό πανηγύρι στις 24 Αυγούστου, στη μνήμη του Κοσμά του Αιτωλού, που πέρασε από το χωριό.
Το πρώτο πανηγύρι έγινε μέσα σε λαμπρές εκδηλώσεις. Ο γεωπόνος του χωριού Νικόλαος Αντωνίου με την υπάλληλο της Οικιακής Οικονομίας Μαρία Προυκάκη, σε συνεργασία με τους κατοίκους, ετοίμασαν γεωργική έκθεση με τα καλύτερα φρούτα της περιοχής. Στους νικητές γεωργούς δόθηκαν βραβεία. Την έκθεση επισκεφτήκαν ο μητροπολίτης Σεραφείμ (μετέπειτα αρχιεπίσκοπος Αθηνών), ο νομάρχης Ιωαννίνων Καλογερόπουλος και πλήθος κόσμου. Στις εκδηλώσεις συμμετείχαν και πολλοί απόδημοι, που ήλθαν από την Αθήνα με εκδρομικό λεωφορείο της Αδελφότητας. Το πανηγύρι αυτό συνεχίζεται μέχρι σήμερα και συγκεντρώνει πολύ κόσμο από όλα τα χωρία της περιφέρειας. Επίσης εξακολουθεί να γίνεται και το πανηγύρι του Αϊ Λιά. Τα υπόλοιπα έχουν κάπως ατονίσει. Γι΄ αυτό επιβάλλεται η Κοινότητα με την Αδελφότητα να αναβιώνουν από καιρό σε καιρό μερικά από αυτά τα ωραία έθιμα του χωριού, σε μια εποχή που η ανθρώπινη συμπεριφορά μαζικοποιείται.